Ο Νούα και ο παππούς του, καθισμένοι σε ένα παγκάκι μιας μικρής πλατείας, λένε αστεία και μοιράζονται την αγάπη τους για τα μαθηματικά και τη ζωή. Όλα είναι οικεία και παράξενα
ταυτόχρονα, γιατί η «πλατεία» αυτή μικραίνει σιγά σιγά καθώς η μνήμη του παππού φθίνει. Η επαφή με τον εγγονό και τον γιο του και η αγάπη για τη γυναίκα του, που δεν είναι πια στη ζωή, βοηθούν τον παππού να παραμείνει στην «πλατεία» και να αγωνιστεί ενάντια στην άνοια.Ένα μικρό αλλά πολύτιμο βιβλίο για τα γηρατειά, τις ακατανόητες ασθένειες του εγκεφάλου και τις δύσκολες στιγμές που ζούμε όταν αποχαιρετάμε έναν άνθρωπο ενώ είναι ακόμα ανάμεσά μας. Πιο πολύ όμως είναι ένα βιβλίο για την ικανότητα να γελάς δυνατά, να αγκαλιάζεις σφιχτά και να αντιλαμβάνεσαι την αξία ενός ωραίου μπαλονιού που ταξιδεύει προς τον ουρανό, όσο υπάρχει ακόμα χρόνος.
5 Αστέρια
Είναι δυνατόν μια νουβέλα 110 σελίδων μα σε κάνει να κλάψεις; Και όμως Ναι διάβασα αυτό το βιβλίο μέσα σε μισή ώρα και για αρκετή ώρα μετά ήμουν συγκινημένη . Ο Backman για άλλη μια φορά μας αποδεικνύει ποσο ταλαντούχος είναι με ένα βιβλίο που ακουμπάει τις καρδιές μας .
Το «Κάθε πρωί ο δρόμος για το σπίτι γίνεται όλο και πιο μακρύς» είναι μια ιστορία με θέμα το Αλτσχάιμερ , το ταξίδι του να χάνεις την ταυτότητα σου και το που βρίσκεσαι , πως είναι να χάνεις τις αναμνήσεις των αγαπημένων προσώπων . Και την θέληση που έχουν οι γύρω σου να σε βοηθήσουν και να σταθούν δίπλα σου όταν τους χρειάζεσαι .Πραγματικά η ιστορία αυτή με άγγιξε και στεναχωριέμαι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που περνάνε μια τέτοια δοκιμασία .
Ο Backman μας το μεταφέρει τόσο παραστατικά που συγκινεί και προβληματίζει τον αναγνώστη . Μπορώ μόνο να εύχομαι όσοι έχουν Αλτσχάιμερ να είχαν μια οικογένεια σαν του Νουα .Μια οικογένεια που παραμένει ενωμένοι στο αγαπημένο τους πρόσωπο που σιγά σιγά χάνεται στην άβυσσο της ληθης.
No comments:
Post a Comment